Afgelopen week schreef Wouter Siebers dit opinie artikel voor de volkskrant: Pokémon Go roept op tot onderwijsvernieuwing. Dit artikel riep om een reactie waarom het zo moeilijk is om te innoveren in het onderwijs.
Waarom Pokémon Go oproept tot onderwijsvernieuwing en die er niet komt
Wouter Siebers schreef afgelopen week een opiniestuk in de Volkskrant: is Pokémon Go ook de go voor het onderwijs? Het onderwijs moet vernieuwen en instappen in de digitale achtbaan. Hij deed een oproep aan docenten, school bestuurders, uitgeverijen en het ministerie van OCW.
Helaas Wouter, het is geen ‘go’ en ik zal vertellen waarom.
Het goede nieuws is dat vernieuwing in het onderwijs mogelijk is en letterlijk klaarstaat. De afgelopen tijd heb ik met docenten, directeuren, afdelingshoofden en ondernemers gesproken over innovatie, IT en onderwijs. Vanuit veel docenten is er een passie om goed onderwijs te geven, nieuwe dingen te introduceren en aan de slag te gaan met nieuwe technieken.
Daarnaast ken ik jonge ondernemers met kennis van zaken en passie, die goede software willen schrijven. Ik werd ondernemer en richtte me hierbij op het onderwijs, omdat ik als docent in aanraking was gekomen met zulke slechte software. Daar wilde ik verbetering in aan brengen.
Deze ondernemers zien allemaal dat er een grote mismatch is tussen wat scholen willen en waar ze voor willen betalen. De IT-ondernemers die ik ken richten zich dus op meer zaken dan het onderwijs. Er zijn veel zaken waar scholen geld beschikbaar voor stellen, zoals examentrainingen voor leerlingen. Helaas is IT-onderwijs en innovatie daar er niet één van. Het ligt het er niet aan dat het een publieke sector is. In het verleden heb ik gezien dat de waterwereld wel weet te investering in innovatie, terwijl dit ook een publieke sector is.
Het business-model voor scholen helpt ook niet mee. Scholen investeren niet als hun docenten daarmee tijd besparen. In het bedrijfsleven zou je meer productie kunnen draaien en FTE uitsparen, maar in het onderwijs werkt het niet zo. Docenten zullen altijd hun lessen voorbereiden en de tijd die ze hebben daar aan besteden. Daar is geen businessmodel van te maken.
Nieuwe ontwikkelingen kosten geld. Scholen hebben dat niet en willen het er ook niet aan besteden. Scholen zeggen letterlijk: werk met ons samen, dan doen we een pilot-project. Na de pilot kun je het dan aan andere scholen verkopen. Die willen het hebben. Helaas, alle scholen willen alleen een pilot draaien. In het onderwijs is het met de marges niet mogelijk om dat terug te verdienen. Een ondernemer zal zelf ten minste honderd scholen bij elkaar moeten zoeken. Denk aan de kosten die gemoeid zijn bij het bezoeken en binnenhalen van zoveel scholen.
De termijn waarin scholen een onderwijsmethode aanschaffen is dan ook nog eens tien jaar. Dat is erg lang, zeker in de IT-wereld. Tien jaar geleden bestond de iPhone nog niet eens. Vervolgens zullen scholen kiezen voor de goedkopere methode die goed genoeg is. Niet degene met de meeste kwaliteit en niet die duurdere methode met de hippe VR.
Dit bij elkaar levert een rekensom op die moeilijk rendabel te krijgen is. Veel ondernemers haken dus af en zo blijven de mensen over die passie hebben maar voor wie het geen primaire inkomsten bron is.
Innovatie die wel in het onderwijs terecht komt, komt van buiten het onderwijs. Vanuit de PR of vanuit een groot bedrijf dat subsidie geeft. Zo denk ik dat er best nog wel een himalaya VR-app komt. Niet vanuit het onderwijs of een uitgeverij maar vanuit de VVV van de Himalaya.
IT-innovatie en onderwijs is als mensen die op 1 januari besluiten naar de sportschool te gaan. Ze willen wel, maar gaan niet.